Lezers vragen: "Kalamity, wat vind jij nu eigenlijk van de vernieuwde Radio 1? Is dit het zoveelste staaltje van 'het vorige systeem was toch beter'-itis? Of is er meer aan de hand? Waarom heeft jouw analytisch denkvermogen nog niet over deze prangende kwestie geschenen? Het kan niet anders of jij hebt wel enige indringende inzichten hieromtrent!"
Wel, eigenlijk niet. Excuus daarvoor. Maar ik heb een reden. Ze kost 8,5 euro per stuk bij de FNAC. En ze maakt Mr K hoorndol.
Ik verklaar me nader. Op mijn verjaardag (Toeval? Het Lot?) heeft de webmaster van de zogoedalsofficiële weblog van dEUS een link gelegd richting de onzin op kalamityk.spaces.live.com. Lezers stromen toe. En ik vond dat mijn adoratie voor Tom Barman (Hemzelve!) toch een meer fundamentele basis moest krijgen.
Kort historisch overzicht
Midden jaren negentig werkte ik op de eindredactie van een Ernstige Zakenkrant. In die tijd kregen bedrijven een lumineus (werkelijk!) idee om hun naam wat swingender te maken. In plaats van Saai Bedrijf, gingen ze sAAIbEdrijF schrijven. Geloof me: zulks maakt het werk van een eindredacteur er niet makkelijker op! Een dappere geest besloot dan ook dat de Ernstige Zakenkrant niet zou meedoen aan die onzin. Wij hielden het hardnekkig op Saai Bedrijf.
En toen bracht dEUS een cd uit. En wie mocht het interview nalezen voor de cultuurbijlage? En alle dEUS-vermeldingen veranderen in Deus? Juist. En wie mocht de cultuurredacteur opvangen, wijls er stoom kwam uit allerlei lichaamsopeningen, waaruit normalerwijze alleen cigarillo-doemp verscheen?
De kiem was gezaaid. Ik vond Tom Barman een vervelend kereltje, met lelijk haar. Hij maakte niet onprettige muziek. Maar in de grond was hij even irritant als de ceo van sAAIbEdrijF.
In die periode verzeilden Mr K en ik op Humo’s Poppoll Avond. Dat was de tijd, lieve kinderen, dat het nog een gratis avondje uit was in de Brusselse AB. DEUS (sorry, aan het begin van een zin schrijf ik altijd een hoofdletter) won er allerlei prijzen. Op het grote scherm verscheen toen een interview met hen, zogenaamd ‘live’ vanuit een of ander exotisch oord. Het bleek een vooraf opgenomen stukje. Het was écht niet grappig. De lichte irritatie sloeg om in ergernis.
The ideal groupie
Nog later. De dag dat de Ideal Crash-cd uitkwam, had ik besloten tot een voormiddagje winkelen in Antwerpen. Toevallig, een ingeving. Dat was dus geen goed besluit. O-ve-ral werd die cd gepromoot. Er was geen ontsnappen aan. Het leek wel of heel Antwerpen collectief zijn adem had ingehouden tot de release van die cd. Minstens vijftig keer las ik de tamelijk belachelijke grafiti 'dEUS is gOD'. De ergernis werd lichte afkeer.
En later op de dag werd de lichte afkeer immense afkeer. Op de redactie van de Ernstige Zakenkrant brieste ik over mijn door gOD geruïneerde voormiddag. En de reactie van mijn collega E? (Jee, wat had ik een hekel aan haar. Want wat was ze toch productief en joviaal en redelijk en goedlachs en volledig humorloos en professioneel. En altijd perfect gekapt.) Zij zwaaide blij en vol verwachting met het zakje van de Juiste Antwerpse Platenwinkel. "Kijk. Net gekocht!"
Yuk.
De dEUS-groupie toonde haar ware gelaat. Elke groep heeft de fans die ze verdient. Ik besloot ter plekke: immense afkeer voor dEUS was niet langer voldoende. Ik zou 's lands glorie compleet negeren.
En zo geschiedde. DEUS-groepsleden kwamen en gingen. Tom Barman maakte een film. Furore op buitenlandse podia. I couldn’t care less. Mr K kocht de verzamel-cd (“Allé, ze hebben toch ook mooie liedjes gemaakt!”). Ik weigerde een week met hem te praten. Mensen probeerden mij te overtuigen van het genie van Tom Barman. Ze kregen een verveeld ‘pfff’ te horen. (En ik zal het maar meteen toegeven. Waarschijnlijk heb ik toen ook wel een keer of wat de ‘Eikes, zo’n vervelende Antwerpenaar’-repliek gehanteerd.)
De i-pod-revolutie
En toen kreeg ik een i-pod.
Het was een resultaat van een weddenschap. Dat ik - onsportief tot op het bot - er niet in zou slagen op tien weken tijd vijf kilometer te joggen. Tot ieders verbazing - vooral de mijne - lukte het. En na al die sportellende, wou ik Meteen Heute GVD muziek op mijn gloednieuwe i-pod. Ik had nog geen cd’s op mijn computer staan. Dus moest ik muziek van Mr K kiezen, die in al die dingen net dat tikkeltje vooruitstrevender is.
Mr K’s lievelingsgroep is Kraftwerk. Hij houdt ook wel Anne Clark en Bombastische Rockgroepjes uit de jaren Zeventig. Ik moest toegeven dat die paar dEUS-songs nog best meevielen.
Eigenlijk eindigt niets - maar dan hemels mooi
De eerste vonk gebeurde in Antwerpen. (Weerom: Toeval? Het Lot?) Ik moest - aan het begin van mijn carrière als zelfstandige copywriter - naar een nieuwe klant. Redelijk zenuwachtig. En toen, ik stapte van de trein naar de tram, begon ‘Theme from Turnpike’. Tot dan vond ik dat een best oké nummer. Maar: speel het luid op je i-pod, terwijl je - redelijk zenuwachtig - in een station stapt. Dan ... dan is het BOEM. (Om duidelijke redenen is mijn carrière als platenrecensent nooit echt van de grond gekomen.)
Maar de grootste vonk moest nog komen.
Op een lenteavond fietste ik - al een beetje moe van een lange dag met The Special K's in volle peuterpuberteit - naar de impro-les. Plots op de i-pod: Nothing Really Ends. Uiteraard had ik dat al duizend keer eerder gehoord. Maar die avond, dat moment op de fiets, net voorbij het tunneltje aan de Brusselsesteenweg, ... Ik kreeg een schok. Zo’n rake tekst. Zo’n prachtige melodie. En zo onwaarschijnlijk mooi gezongen. Ik begon haast te huilen. In geen eeuwen was ik nog zo geraakt door muziek. Dat was iets van de tijd dat ik drie keer per maand naar de discotheek (in de zin van: de platen-tegenhanger van de bibliotheek) ging, om vinylplaatjes te ontlenen en op pareltjes van Joni Mitchell en The Triffids en Nick Drake en Tom Waits en The Smiths te stoten.
Ik besloot eens te kijken of Tom Barman al naar de kapper was gegaan.
En wat bleek? Tom Barman was van etterbakkerige twintiger een ongelooflijk lekker stuk geworden. (Yummie). Hij zong op een solo-cd liedjes van Nick Drake en Joni Mitchell. (Mijn helden, in een tienerwereld geregeerd door Duran Duran en Wham!.) Hij bleek geïnspireerd door de verhalen van Raymond Carver. (Die ik las op mijn zeventiende, en daarna nooit meer, wegens véél te aangrijpend.) Hij schreef een nummer over zijn zus, dat ook over de mijne kon gaan. (Maar hielp het?)
En ziedaar, de basis van de adoratie. Die al veel verveelde ‘pffs’ heeft opgeleverd en ‘Eikes, zo’n arroga ...’- replieken.
Not just a pretty face (And a sexy poepke)
En nu - de pointe! hij komt! even geduld! – heb ik dus besloten die basis wat meer body te geven. Een tijdje geleden had ik al Anyway the wind blows gekocht - juist ja, bonnetje in De Morgen. Maar ik durfde nog niet te kijken. Ik vrees dat ik het een dwaze film ga vinden. En dat is denk ik, hetzelfde als het kind van een vriendin een rotjong vinden. Nefast voor de relatie.
Dus heb ik me in de muziek verdiept. Pocket Revolution had ik al en vond ik best te pruimen. En recentelijk ontdekt: voor 8,5 euro per stuk koop je in de FNAC de oude cd’s van dEUS. Ik heb er al twee en – val nu dood – het is echt goeie muziek! Aan In a bar, under the sea moet ik nog even wennen, maar ik ontdekte er al wel een paar mooie dingen op.
En vooral en boven alles, zoveel jaar later, word ik drie keer per dag volledig van mijn sokken geblazen door The Ideal Crash. Wat een onwaarschijnlijk geweldige cd. Nooit verwacht. Prachtig titelnummer. Rare sfeer. De cd zit al een maand of twee in de cd-speler in de keuken, en ik heb hem nog niet helemaal begrepen. Ik ben hem zeker nog niet moe.
Mr K wordt er hoorndol van.
Vandaar, lief lezerspubliek: geen tijd om naar Radio 1 te luisteren. En dus vooralsnog geen mening.
Alleen: die nieuwe culturele wondervrouw vind ik een bijzonder irritant iemand. Ze heeft wel een erg tenenkrullende stijl van interviewen, waarin geen enkele zin wordt afgemaakt op een correcte manier, en euh ... het misschien alleen telt dat de luisteraar haar grote intellectuele bagage opmerkt.
Schrijft ze soms haar naam als rUTH JoOS? Komt ze uit Antwerpen? Is ze een persoonlijke vriendin van mijn ex-collega E? Heeft ze veel te lang haar?
Ik negeer haar gewoon. En luister naar mijn dEUS-cd’s
Wel, eigenlijk niet. Excuus daarvoor. Maar ik heb een reden. Ze kost 8,5 euro per stuk bij de FNAC. En ze maakt Mr K hoorndol.
Ik verklaar me nader. Op mijn verjaardag (Toeval? Het Lot?) heeft de webmaster van de zogoedalsofficiële weblog van dEUS een link gelegd richting de onzin op kalamityk.spaces.live.com. Lezers stromen toe. En ik vond dat mijn adoratie voor Tom Barman (Hemzelve!) toch een meer fundamentele basis moest krijgen.
Kort historisch overzicht
Midden jaren negentig werkte ik op de eindredactie van een Ernstige Zakenkrant. In die tijd kregen bedrijven een lumineus (werkelijk!) idee om hun naam wat swingender te maken. In plaats van Saai Bedrijf, gingen ze sAAIbEdrijF schrijven. Geloof me: zulks maakt het werk van een eindredacteur er niet makkelijker op! Een dappere geest besloot dan ook dat de Ernstige Zakenkrant niet zou meedoen aan die onzin. Wij hielden het hardnekkig op Saai Bedrijf.
En toen bracht dEUS een cd uit. En wie mocht het interview nalezen voor de cultuurbijlage? En alle dEUS-vermeldingen veranderen in Deus? Juist. En wie mocht de cultuurredacteur opvangen, wijls er stoom kwam uit allerlei lichaamsopeningen, waaruit normalerwijze alleen cigarillo-doemp verscheen?
De kiem was gezaaid. Ik vond Tom Barman een vervelend kereltje, met lelijk haar. Hij maakte niet onprettige muziek. Maar in de grond was hij even irritant als de ceo van sAAIbEdrijF.
In die periode verzeilden Mr K en ik op Humo’s Poppoll Avond. Dat was de tijd, lieve kinderen, dat het nog een gratis avondje uit was in de Brusselse AB. DEUS (sorry, aan het begin van een zin schrijf ik altijd een hoofdletter) won er allerlei prijzen. Op het grote scherm verscheen toen een interview met hen, zogenaamd ‘live’ vanuit een of ander exotisch oord. Het bleek een vooraf opgenomen stukje. Het was écht niet grappig. De lichte irritatie sloeg om in ergernis.
The ideal groupie
Nog later. De dag dat de Ideal Crash-cd uitkwam, had ik besloten tot een voormiddagje winkelen in Antwerpen. Toevallig, een ingeving. Dat was dus geen goed besluit. O-ve-ral werd die cd gepromoot. Er was geen ontsnappen aan. Het leek wel of heel Antwerpen collectief zijn adem had ingehouden tot de release van die cd. Minstens vijftig keer las ik de tamelijk belachelijke grafiti 'dEUS is gOD'. De ergernis werd lichte afkeer.
En later op de dag werd de lichte afkeer immense afkeer. Op de redactie van de Ernstige Zakenkrant brieste ik over mijn door gOD geruïneerde voormiddag. En de reactie van mijn collega E? (Jee, wat had ik een hekel aan haar. Want wat was ze toch productief en joviaal en redelijk en goedlachs en volledig humorloos en professioneel. En altijd perfect gekapt.) Zij zwaaide blij en vol verwachting met het zakje van de Juiste Antwerpse Platenwinkel. "Kijk. Net gekocht!"
Yuk.
De dEUS-groupie toonde haar ware gelaat. Elke groep heeft de fans die ze verdient. Ik besloot ter plekke: immense afkeer voor dEUS was niet langer voldoende. Ik zou 's lands glorie compleet negeren.
En zo geschiedde. DEUS-groepsleden kwamen en gingen. Tom Barman maakte een film. Furore op buitenlandse podia. I couldn’t care less. Mr K kocht de verzamel-cd (“Allé, ze hebben toch ook mooie liedjes gemaakt!”). Ik weigerde een week met hem te praten. Mensen probeerden mij te overtuigen van het genie van Tom Barman. Ze kregen een verveeld ‘pfff’ te horen. (En ik zal het maar meteen toegeven. Waarschijnlijk heb ik toen ook wel een keer of wat de ‘Eikes, zo’n vervelende Antwerpenaar’-repliek gehanteerd.)
De i-pod-revolutie
En toen kreeg ik een i-pod.
Het was een resultaat van een weddenschap. Dat ik - onsportief tot op het bot - er niet in zou slagen op tien weken tijd vijf kilometer te joggen. Tot ieders verbazing - vooral de mijne - lukte het. En na al die sportellende, wou ik Meteen Heute GVD muziek op mijn gloednieuwe i-pod. Ik had nog geen cd’s op mijn computer staan. Dus moest ik muziek van Mr K kiezen, die in al die dingen net dat tikkeltje vooruitstrevender is.
Mr K’s lievelingsgroep is Kraftwerk. Hij houdt ook wel Anne Clark en Bombastische Rockgroepjes uit de jaren Zeventig. Ik moest toegeven dat die paar dEUS-songs nog best meevielen.
Eigenlijk eindigt niets - maar dan hemels mooi
De eerste vonk gebeurde in Antwerpen. (Weerom: Toeval? Het Lot?) Ik moest - aan het begin van mijn carrière als zelfstandige copywriter - naar een nieuwe klant. Redelijk zenuwachtig. En toen, ik stapte van de trein naar de tram, begon ‘Theme from Turnpike’. Tot dan vond ik dat een best oké nummer. Maar: speel het luid op je i-pod, terwijl je - redelijk zenuwachtig - in een station stapt. Dan ... dan is het BOEM. (Om duidelijke redenen is mijn carrière als platenrecensent nooit echt van de grond gekomen.)
Maar de grootste vonk moest nog komen.
Op een lenteavond fietste ik - al een beetje moe van een lange dag met The Special K's in volle peuterpuberteit - naar de impro-les. Plots op de i-pod: Nothing Really Ends. Uiteraard had ik dat al duizend keer eerder gehoord. Maar die avond, dat moment op de fiets, net voorbij het tunneltje aan de Brusselsesteenweg, ... Ik kreeg een schok. Zo’n rake tekst. Zo’n prachtige melodie. En zo onwaarschijnlijk mooi gezongen. Ik begon haast te huilen. In geen eeuwen was ik nog zo geraakt door muziek. Dat was iets van de tijd dat ik drie keer per maand naar de discotheek (in de zin van: de platen-tegenhanger van de bibliotheek) ging, om vinylplaatjes te ontlenen en op pareltjes van Joni Mitchell en The Triffids en Nick Drake en Tom Waits en The Smiths te stoten.
Ik besloot eens te kijken of Tom Barman al naar de kapper was gegaan.
En wat bleek? Tom Barman was van etterbakkerige twintiger een ongelooflijk lekker stuk geworden. (Yummie). Hij zong op een solo-cd liedjes van Nick Drake en Joni Mitchell. (Mijn helden, in een tienerwereld geregeerd door Duran Duran en Wham!.) Hij bleek geïnspireerd door de verhalen van Raymond Carver. (Die ik las op mijn zeventiende, en daarna nooit meer, wegens véél te aangrijpend.) Hij schreef een nummer over zijn zus, dat ook over de mijne kon gaan. (Maar hielp het?)
En ziedaar, de basis van de adoratie. Die al veel verveelde ‘pffs’ heeft opgeleverd en ‘Eikes, zo’n arroga ...’- replieken.
Not just a pretty face (And a sexy poepke)
En nu - de pointe! hij komt! even geduld! – heb ik dus besloten die basis wat meer body te geven. Een tijdje geleden had ik al Anyway the wind blows gekocht - juist ja, bonnetje in De Morgen. Maar ik durfde nog niet te kijken. Ik vrees dat ik het een dwaze film ga vinden. En dat is denk ik, hetzelfde als het kind van een vriendin een rotjong vinden. Nefast voor de relatie.
Dus heb ik me in de muziek verdiept. Pocket Revolution had ik al en vond ik best te pruimen. En recentelijk ontdekt: voor 8,5 euro per stuk koop je in de FNAC de oude cd’s van dEUS. Ik heb er al twee en – val nu dood – het is echt goeie muziek! Aan In a bar, under the sea moet ik nog even wennen, maar ik ontdekte er al wel een paar mooie dingen op.
En vooral en boven alles, zoveel jaar later, word ik drie keer per dag volledig van mijn sokken geblazen door The Ideal Crash. Wat een onwaarschijnlijk geweldige cd. Nooit verwacht. Prachtig titelnummer. Rare sfeer. De cd zit al een maand of twee in de cd-speler in de keuken, en ik heb hem nog niet helemaal begrepen. Ik ben hem zeker nog niet moe.
Mr K wordt er hoorndol van.
Vandaar, lief lezerspubliek: geen tijd om naar Radio 1 te luisteren. En dus vooralsnog geen mening.
Alleen: die nieuwe culturele wondervrouw vind ik een bijzonder irritant iemand. Ze heeft wel een erg tenenkrullende stijl van interviewen, waarin geen enkele zin wordt afgemaakt op een correcte manier, en euh ... het misschien alleen telt dat de luisteraar haar grote intellectuele bagage opmerkt.
Schrijft ze soms haar naam als rUTH JoOS? Komt ze uit Antwerpen? Is ze een persoonlijke vriendin van mijn ex-collega E? Heeft ze veel te lang haar?
Ik negeer haar gewoon. En luister naar mijn dEUS-cd’s
